നിഴലായ് മാറിയൊരഴലിന്റെ നെറുകയില്
നീറുന്ന മൗനത്തില് നിറയുന്ന ഓര്മ്മയില്
കാറ്റിന്റെ കാണാത്ത കയ്യുകള് താളംപിടിക്കവേ
കരളിലെ കനലുകള് നിദ്രവിട്ടുണരുന്നു
ഉയരുന്ന പുകയില് തെളിയും വെളിച്ചത്തില്
ഉണരുന്നു നിന്മുഖം നിനവിലെ കനവായി
ഉള്ളിലെ മൗനത്തിനര്ദ്ധവിരാമമായ്
ഉയരുന്നു നിന്മൃദുക്കൊലുസിന് കിലുക്കങ്ങള്
അണയുന്നിതെന് മുന്നില് നീ മൃദുസ്മേരയായ്
അനുവാദം തേടാതെന്നരുമയാം അതിഥിയായ്
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
കവിത നന്നായിരിക്കുന്നു.
ദു:ഖമാണോ സ്ഥായിയായ ഭാവം?
അര്ധ വിരാമം ഇഷ്ടപ്പെട്ടു.
ഇനി, പൂര്ണവിരാമം, അര്ധോക്തി, ആശ്ചര്യ ചിഹ്നം, ഉദ്ധരണി, ചോദ്യചിഹ്നം തുടങ്ങിയ കവിതകള് പിന്നാലെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.
കരീം മാഷെ, ദുഃഖം സ്ഥായീഭാവമല്ല രണ്ടാംഭാവമാണ്
ഒരു മൂവന്തിയില്
ദീപം ദീപം .......
വിളക്കു കോളുത്തുമ്പോളായിരുന്നില്ലെ അത്.
ടീച്ചറുടെ കുട്ടികള് ഭാഗ്യവാന്മാര്. അകക്കണ്ണ് തുറപ്പിക്കുന്ന
ആശാത്തി അക്ഷരങ്ങളിലേക്ക് ദീപ പ്രഭ ചൊരിയാന് കെല്പ്പുള്ളവള്.
:)
ദീപ എന്താ എഴുത്ത് നിര്ത്തിയോ ?
deepa botany ano padippikkunnathu?
Post a Comment